‘Al spelend leren kinderen in het Amaliapark’

Fort-Zeekant Boeit - Ricky Dinkelberg 1

‘De kloof tussen kinderen uit arme en rijke gezinnen verkleinen’

Op vierjarige leeftijd verhuisde Ricky (63) naar Fort-Zeekant, en dat is nog steeds de wijk waar ze oud wil worden. Ze is inmiddels verweven in verschillende buurtprojecten en werkt met hart en ziel aan het Amaliaplein.

Daar waar ze al vijf jaar samen met vrijwilligers de ontmoetingsplek voor ouders en kinderen onderhoudt. Ricky vertelt met passie over het park waar ze het meeste van haar tijd doorbrengt en hoe ze het hier het liefste zou zien.

Park voor ouders en kinderen

Ons oog valt op speelrekken, picknicktafels en pas geplante bomen, allemaal dingen die passen in een park voor ouders en kinderen. En dat klopt, want die komen hier geregeld naartoe. Op een zonnige weekenddag telt het park zo’n 120 mensen. Ricky: “Er komen mensen vanuit de nieuwe wijk De Markiezaten, dat grenst aan Fort-Zeekant, omdat daar nog geen speelpleinen zijn. Natuurlijk de bewoners uit deze wijk, maar ook veel gezinnen uit wijk Oost weten het openbaar park te vinden. Ouders brengen hun dag door op een kleedje met zelf gebracht eten en drinken, terwijl de kinderen zich uitleven in het park. De mix van mensen is hier heel goed, het zijn allemaal verschillende culturen bij elkaar.”

Mix van culturen

Ricky heeft mooie herinneringen aan haar jeugd in Fort-Zeekant. “Als kind voelde ik me hier heel vrij. Vroeger lag de wijk aan de Schelde en woonden de boeren aan De Markiezaten. Daar konden we hutten bouwen en leerden we al spelenderwijs zwemmen. Waar nu het park is, gingen we met auto’s crossen. Dat was zo’n mooie tijd.”

Toen Ricky iets ouder werd, veranderde de cultuur in de wijk. Er verhuisde mensen naar andere wijken en daar kwamen nieuwe gezinnen voor terug. Zo ontstond er een mix van verschillende culturen. “Als kind leerde je daar al spelenderwijs mee omgaan. Was je het met iemand niet eens, dan greep je zelf in. Als volksmensen hebben we in deze volksbuurt geleerd om elkaars cultuur te begrijpen.”

Als kind leerde al spelenderwijs omgaan met de mix aan culturen

Ricky had haar buik vol van al die panamaveldjes met een schommel en een wipkip. “Dat is toch niet goed voor de ontplooiing van een kind en het heeft geen uitstraling. Als kind heb ik daar echt een trauma aan overgehouden. Dat was voor mij mede een reden om hier in het Amaliapark iets moois te starten.”

Ontplooien

Wat begon met een schommel en een wipwap, is later uitgegroeid tot een plein met fietspaden en verkeersborden, speeltoestellen en een keet waar ze knutselen, bloemschikken en dansen. “Hier kunnen kinderen zich ontplooien, helemaal uitleven en sociale contacten opdoen. We doen hier niet wat wij als vrijwilligers willen, maar waar vraag naar is van de bezoekers.”

Wel voelt Ricky dat ze hierin niet altijd gesteund wordt. “Als vrijwilligers werken we hier zo’n 50 tot 60 uur per week. We bieden toezicht op de kinderen, onderhouden het park en zorgen voor de leefbaarheid. Er is veel vraag naar nieuwe speeltoestellen, maar dat kunnen wij simpelweg niet uit eigen hand financieren. Daarvoor hebben we echt de steun vanuit fondsen en de gemeente nodig. Waar zij voornamelijk steun geven bij eenmalige activiteiten, het planten van boompjes en de afrastering van het park, wil ik juist zorgen voor continuïteit in het park. Met als doel dat kinderen hier hun jeugd doorbrengen, op goede speeltoestellen hun motoriek ontwikkelen en nieuwe vriendjes leren kennen.”

Kloof tussen arm en rijk

Ricky geniet als ze een oogje in het zeil houdt op het park. “Van een afstandje zie ik kinderen klauteren aan het speeltoestel. Ik proef de twijfel of ze wel of niet in één streep naar de overkant gaan en voel de lichte angst. Maar kinderen die kennen geen grenzen en gáán ervoor of laten zich vallen. Want goed, dat komt het altijd. Dat vind ik zo leuk om te zien en daar kan ik uren naar kijken.”

Soms is er niet genoeg voor twee ijsjes en geeft een kindje zijn ijsje aan een vriendje

Als ze uitgespeeld zijn, dan komen ze naar Ricky voor iets lekkers. “Ze komen met precies genoeg centjes voor een ijsje. Maar soms merk ik bij de kassa op dat een kindje samen met een vriendje een ijsje komt halen, maar niet genoeg geld heeft voor twee stuks. Dan komt het ware kind naar boven en zijn ze vaak zo eerlijk dat ze het ijsje aan het vriendje beloven. Dat vind ik zo aandoenlijk om te zien. Maar op zo’n moment besef je wel dat de kloof tussen rijke en arme gezinnen zo groot is geworden. Er is niet genoeg geld voor twee ijsjes. Terwijl je kinderen die tegen de armoedegrens leven juist iets te bieden moet geven.”

Daar is het park dé plek voor en juist daarom wil Ricky het graag uitbreiden met nog meer speeltoestellen waar ze zich op kunnen uitleven.

Waardering

Haar verbondenheid met Fort-Zeekant is groot. Is Ricky in de keet aan het Amaliapark, dan klopt de één naar de andere vrijwilliger aan om haar een helpende hand te bieden. Ook maakt ze maar wat graag een praatje met de bezoekers van het plein.

“Daar doe ik het voor! Ik hoef maar aan de vrijwilligers te vragen of ze tijd hebben om hier te helpen en ze staan voor me klaar, dan doe je het echt samen. Ook krijgen we veel waardering van mensen die hier graag komen. Bezoekers waarderen onze inzet, dat we het plein schoonhouden en vinden het een veilige plek voor kinderen. Dat doet me enorm goed.”

Ricky geniet van de warme zomerdagen in het Amaliapark. “Dan neemt iedereen z’n eigen zwembadje mee, vullen wij het water en blijven de moeders en vaders bij het badje van hun kinderen. Het maakt niet uit wie je bent of waar je vandaan komt, op deze plek is iedereen één en dat maakt dit park in Fort-Zeekant zo waardevol.”

Wie je bent of waar je ook vandaan komt, op deze plek is iedereen één

Over Fort-Zeekant

Van oudsher is Fort-Zeekant een echte volksbuurt. Het is een wijk met veel sociale contacten, waar de mensen nog tijd hebben voor een praatje op straat. Het maakt dat de wijk vol met verhalen zit. Over oude tijden, toen de Schelde nog tot aan de randen van de wijk reikte. Maar ook over de vernieuwing van de wijk.

Aan het Scheldebalkon ontwikkelen de gemeente Bergen op Zoom en Stadlander een nieuwe woonbuurt met levensloopbestendige en energiezuinige woningen. Een boeiende omgeving die volop inspiratie biedt aan (toekomstige) bewoners om hun eigen levensverhaal op te stellen. 

Meer over Fort-Zeekant
Lees voor