Leo Stoffelen en Jac Mouwen: ‘De wijk ben je zelf’

Het is dertig jaar geleden als Leo samen met zijn gezin naar Noordgeest verhuist. Alles is er ‘gloedje nieuw’. Ook het huis van de familie Stoffelen. Vader Leo werkt hard en zijn vrouw doet de boodschappen in de wijk. De twee kinderen zitten er op school, maar Leo is weinig in de wijk te vinden. Maar dat verandert als hij met pensioen gaat. Er is meer tijd over en hij besluit bij de buurtpreventie te gaan. Inmiddels kan hij de deur amper nog uit of hij wordt al aangesproken door buurtgenoten. Leo is op visite bij buurman Jac en we spreken de twee actieve buurtbewoners over hun wijk en hoe zij het hier het liefst zouden zien.

Als we binnenstappen worden we vriendelijk onthaald door Jac. En vanaf dat moment is het gesprek op gang. De beide heren hebben veel te vertellen over hun wijk Noordgeest.

Een steentje bijdragen

Jac: “Wij wonen hier nu zeven jaar. Sinds 1947 ben ik een echte Bergenaar, maar deze wijk had ik eigenlijk nog nooit goed bekeken. Ik kan me nog herinneren dat ik vroeger met mijn pa langs een paar huisjes helemaal achterin de wijk fietste, die ik later nog herkende. Maar dat was het dan ook. Toch sprak Noordgeest me gelijk aan. De mooie straten. Eigenlijk wist ik meteen: ik wil iets doen voor de wijk. Een steentje bijdragen. En zo kwam ik terecht bij de buurtpreventie.”

Ze kennen de wijk beiden op hun duimpje en spreken veel met bewoners. Leo vooral vanuit zijn rol als lid van de buurtpreventie en Jac als lid van de wijkcommissie.

Verbinding in de wijk

Leo ervaart veel plezier in zijn rol als buurtpreventie in de wijk Noordgeest. “Ik wandel graag en dat komt nu goed van pas. Wat grappig is, voorheen wist ik wie mijn buurman was en daar hield het op. Nu hoef ik maar de straat uit te lopen en ik word meerdere keren aangesproken”, zegt Leo.

Daar geeft Jac een mooie aanvulling op: “Je merkt dat mensen je zoveel makkelijker aanspreken als je een geel jasje van buurtpreventie draagt. Je maakt een praatje met bewoners die je normaal niet spreekt en krijgt in deze rol veel beter inzicht in de wensen. Dat krijgt de wijkcommissie weer te horen en daar gaan we vervolgens mee aan de slag.”

Hier doe ik het voor, mensen verbinden

Leo Stoffelen

Leo gaat graag de wijk in, ook zonder geel jasje, en ziet een hoop voor zijn neus gebeuren. Zo liep hij laatst af op een fikse discussie bij de Dirk van den Broek, waarbij bewoners het aan de stok kregen met een groep jongeren.

Leo: “Die ruzie liep hoog op. Op het moment dat ik aan kwam lopen, hoorde ik iemand roepen: ‘en de buurtpreventie, die doet ook niets’. Precies op dat moment haakte ik in: ‘Ik ben van de buurtpreventie, vertel maar’. Het was even stil, maar een ogenblik later kwam er een goed gesprek op gang. Met de jongeren. Dan merk je dat ze zich gehoord voelen. Serieus genomen door een volwassenen. En ineens is er plaats voor ideeën. Ik spreek helemaal geen straattaal, maar zo kun je elkaar ook verstaan. We sluiten af met een boks en ik loop met een voldaan gevoel weer verder. Want hier doe ik het voor, mensen verbinden.”

De wijk ben jezelf

Als geen ander zetten Jac en Leo zich in voor de wijk Noordgeest. Met als voornaamste doel: mensen er bewust van maken dat jezelf de wijk bent.

Jac: “Je merkt tegenwoordig steeds vaker dat mensen opgesloten zitten in hun huis. Een huis vol luxe spulletjes en buiten de deur krijg je ze amper. Het is zo jammer dat ook wij merken dat we mensen moeilijk in beweging krijgen. Zwerfvuil is altijd een aandachtspunt voor iedereen. Dat moet minder. Maar daarvoor moet iedereen een steentje bijdragen.”

Dit probeert de wijkcommissie te sturen door schoonmaakacties. Maar als daar weinig respons op blijkt, blijft het lastig om het samen te doen. Daarom benadrukt Jac: “Klagen helpt niet, zelf de handen uit de mouwen steken dat helpt altijd!”

Iets voor een ander doen

En een helpende hand bieden Jac en Leo maar wat graag. Jac: “Leo loopt het meest in de wijk en die legt daar zoveel contacten. Hij durft het misschien zelf niet te vertellen, maar zijn hulp bij een gezin uit Sudan is daar zo’n mooi voorbeeld van. De dame in kwestie spreekt heel slecht Nederlands, maar ze had haar huissleutel binnen laten liggen. Leg dat maar eens uit in een andere taal. Een buurtbewoner begreep het probleem, maar wist niet zo gauw een oplossing. Laat dat maar aan Leo over. Hij mengt zich bij het gezelschap en plaatst binnen no time een ladder tegen het huis. Op een enorme hoogte. Via het dakraampje kruipt hij naar binnen en pakt de sleutel. Dat is echt Leo’s verdienste. Zulke gekke dingen doet hij gewoon.”

‘Dingen voor andere mensen doen, dat maakt een mens het gelukkigst’

Jac Mouwen

Maar ook Jac draait zijn handen er niet voor om een ander te helpen. Leo: “Jac zijn hobby is tuinieren. Onze 84-jarige buurvrouw Jopie van de hoek had als wens net zo’n mooi tuintje als Jac en Marjolein. Dat kreeg Jac te horen en hij ging gelijk aan de slag om het complete tuintje van Jopie op te knappen.”

Daar haakt Jac op in: “Daar word jezelf nog blijer van. Dingen voor andere mensen doen, dat maakt een mens het gelukkigst. Als je zo met elkaar kunt omgaan in een wijk, dan zijn het de kleine dingetjes die het samenleven zo waardevol maken.”