Gebiedsbeheerder Ad van Laarhoven met pensioen

Dit gezicht van Stadlander in Fort-Zeekant vertrekt op 8 mei 2023. Ad van Laarhoven is gebiedsbeheerder in de woongebouwen in Fort-Zeekant.

“Dat zou een goede gebiedsbeheerder bij Stadlander zijn,” hoorde ze lang geleden twee wildvreemde wandelaars zeggen. Ze had hen net verteld hoe ze van het NS-station in Krabbendijke hun weg konden vinden richting Bergen op Zoom.

Stadlander? Gebiedsbeheerder? Er ging geen enkel belletje rinkelen. En daar in Krabbendijke had ze gewoon gedaan wat ze als vanzelf doet: mensen helpen. Vriendelijk als het kan. Heel direct als het moet. En nu is ze gebiedsbeheerder. Bij Stadlander. In de woongebouwen in de wijk Fort-Zeekant in Bergen op Zoom. Nou ja, ze was het: per 8 mei stopt haar werk. Niet omdat ze het niet goed doet, maar Ad mag met pensioen. Op 8 mei is ze 66 jaar en 10 maanden. “Ik wilde graag door, maar helaas werkt dat zo nog niet.”

‘Ik was 59’

Dat korte gesprek bleef wel bij Ad hangen. Zeker toen ze werk zocht en een advertentie voorbij zag komen voor een gebiedsbeheerder. Ze reageerde en kwam bij het sollicitatiegesprek die wandelaar uit Krabbendijke tegen. Ze herkenden elkaar en het klikte! “Ik was 59 toen ik begon.” Binnengehaald na een korte sollicitatieronde. Waarom? Iemand die Ad eens heeft ontmoet, zal het niet verbazen:  “Om de sociale contacten met bewoners aan te halen.”

Die wandelaars hadden dat meteen al goed begrepen. Praten met mensen, dat kan Ad als geen ander. “Ik kom overal binnen, informeer hoe het gaat.” Dat is zeker nodig  in een wijk in verandering, zoals Fort-Zeekant. Dat ze goed ligt bij de meeste bewoners, weet ze. “Het ligt eraan hoe je je opstelt.” Ad is gewoon Ad. Zonder kapsones. Dat maakt veel verschil. “Als je voor de deur staat met een formulier in je hand en op je telefoon kijkend, dan kom je er niet in,” lacht ze.

Tot hier en niet verder

Als ze iets voor bewoners kan betekenen, doet ze dat. “Maar ik vraag altijd netjes of ze het goed vinden.” Ze is een vrouw van afspraak is afspraak. “Ik ben meegaand, maar ook van tot hier en niet verder.” Iets dat, helaas, steeds vaker nodig is. “Ik vind dat mensen probleempjes zelf kunnen oplossen. Praat eens met je buurman als er iets speelt en schakel ons daar niet voor in.” Een overhangende tak is echt geen klus voor een gebiedsbeheerder, wil ze daar mee zeggen. “We maken wat dat betreft de gekste dingen mee. Mensen kunnen minder van elkaar hebben, maar daar hoeven ze mij niet voor te gebruiken.”

Om duidelijk te maken waar iemand als Ad van is en waar ze beslist ook niet van is, hangt dat keurig op het informatiebord vermeld. Inclusief haar pasfoto. Zodat bewoners weten wie ze voor zich hebben. Wel zo duidelijk, precies zoals ze graag is. “Ik doe geen kapotte lampen of dat soort reparaties. Ik geef dat door aan onze onderhoudspartners, die lossen het op. Dan kan het wel eens wat langer duren. Maar daar kan ik niets aan veranderen.”

‘Mensen kunnen best boos zijn’

Niet elke huurder wil dat begrijpen, weet ze. “Wij signaleren en verwijzen.” Punt uit. “Ik leg dan uit dat Stadlander alles uitbesteedt. Maar dan zeggen ze soms: ‘Jij bent toch Stadlander?’ Wat dat betreft ben je als gebiedsbeheerder wel de pisang.” Zakelijke brieven die richting Fort-Zeekant gaan vallen ook niet altijd even goed. “Ik mag het dan gaan uitleggen, mensen kunnen soms best boos zijn. Maar ik wil geen politie-agent spelen.” Daarom blijft ze praten. “Zodat mensen weten waar wij als beheerders wél van zijn.”

Ad draagt met veel vertrouwen het stokje in Fort-Zeekant over aan André. Hij is een bekend gezicht voor de bewoners daar, want vóór Ad was hij al gebiedsbeheerder in de wijk. Hij heeft Ad destijds zelf ingewerkt. Het beheer in de wijk blijft dus in goede handen.

Warm bad

Wie denkt dat Ad met het pensioen in zicht aan het uitbollen is, vergist zich. Tot op haar laatste werkdag heeft ze afspraken, is bezig voor haar bewoners. “Fort-Zeekant is een geweldige wijk. Toen ik begon, heb ik gezegd: zet mij maar bij de gewone man en het komt goed. Mensen uit de wijk zijn rechtstreeks, maar dat ben ik ook.”

Dat ze zo lang blijft doorgaan heeft alles met haar enorme drive te maken. “Ik heb altijd gewerkt: Hema, Rabobank, NS, de Postbank. Altijd hielp ik mensen, ze kwamen als vanzelf naar mij toe. Dat was al zo, toen ik met 13 jaar hulpverkoopster was bij de Hema in Steenbergen.” Toch is het nu bij Stadlander voor haar gedaan. De plek waar ze met enorm plezier werkte, al was het maar kort. “Het was een warm bad.”