Mariëtte Schrauwen (77) over tien jaar lief en leed in de Hille: ‘Je wil niet weten waar we het allemaal over hebben’

Vorige maand vond voor de vierde keer de Stadlander Pareltjes Tour plaats. Hiermee zetten we bewoners in het zonnetje die zich op een bijzondere manier inzetten voor hun omgeving. Vanaf december delen we iedere twee weken een bijzonder verhaal van een van onze vele Pareltjes.

Deze week de beurt aan Mariëtte Schrauwen. Zij zette zich bijna tien jaar in voor de bewoners van appartementencomplex De Hille in Ossendrecht. Nu vindt ze het welletjes. Tijd voor een goed gesprek. “Toen ik hier kwamen wonen heb ik meteen gezegd: ik ga koffie zetten, want niks doen is niks.”

Het eerste wat ze aan haar bezoek vraagt is: “wil je koffie?” Ze ziet de twijfel en moet lachen. “Dan kom je bij de koffiejuffrouw en wil je geen koffie?” Mariëtte Schrauwen (77) laat er geen twijfel over bestaan. Voordat je het in de gaten hebt staat de koffie dampend op tafel. “Koekje?”

Gastvrij dat is ze. Zonder poespas. Gewoon zichzelf. Thuis, maar ook in de ontmoetingsruimte die ze bijna tien jaar runde in De Hille, het appartementencomplex aan de Don Boscostraat in Ossendrecht waar voor het merendeel ouderen wonen.

Nu vindt ze het welletjes. Eind november is ze er mee gestopt. Dat wil zeggen: het regelen laat ze aan iemand anders over. “Maar ik blijf wel komen hoor.” Want ze kan het niet missen.

“De Hille was net open toen we hier kwamen wonen. Dat was in februari 2012. We kwamen uit Hoogerheide. Daar hadden we het niet naar ons zin. Nu wel! De ontmoetingsruimte was er toen al. Ik heb meteen gezegd: ik ga koffie zetten voor de mensen. Ik wilde iets te doen hebben. Niks doen is niks.”

Die ruimte in het complex is door woningcorporatie Stadlander, de huisbaas, keurig ingericht. Twee tafels met stoelen, een keukenblokje, servies, een koffiezetapparaat, afwasmaschine, zelfs een televisie ontbreekt niet.

Vol trots wandelt Mariëtte door de ontmoetingsruimte. “Kijk, daar is mijn plek’, wijst ze naar het hoofd van de tafel. Eens per week komen bewoners er samen. Op woensdagmiddag. Al tien jaar lang. Om met elkaar te praten, te lachen en te huilen. “Je wil niet weten waar we het allemaal over hebben”, lacht Mariëtte. “Mensen gaan met een blij gezicht de deur uit.”

Inmiddels is er een vast clubje mensen dat komt. “Niet elke week dezelfde hoor. Het wisselt per keer. In de beginjaren kwamen er meer. Nu hebben we meestal aan een tafel genoeg.” Want niet iedereen in De Hille komt er. Er zijn ook mensen die gewoon hun eigen gang gaan.

“We doen het als bezoekers van de ruimte samen, hoor. Maar ik zorg voor koffie, koekjes en bonbons. En met kerstmis de versiering. Ik heb het altijd met veel plezier gedaan, maar ik ga het voelen en daarom heb ik gezegd: ik stop ermee.”

Denk trouwens niet dat de koffie gratis is. “We betalen per kopje vijftig cent. Er is een penningmeester die dat keurig bijhoudt. Van dat geld kocht ik de spulletjes in. Het vaste clubje bezoekers legt ook nog elke maand twee euro per persoon in. Daar gaan we eens in de zoveel tijd van uit eten.”

Vol lof is Mariëtte over Stadlander en over het goede contact met gebiedsconsulent Amal Allali. “We hebben pas nieuwe kussens gekregen voor de stoelen. Eens per week wordt er gepoetst. We hebben niks te klagen!”