Gelukkig heeft Le Bonheur parel Adrie Adama: ‘Ik doe het met liefde en plezier’

Je hebt parels en je hebt Adrie Adama. Een man die zich inzet voor appartementengebouw Le Bonheur in Fort-Zeekant. Een bijzondere man, een bijzonder verhaal. Het maakt duidelijk hoeveel sommige huurders voor hun omgeving over hebben en ook hoe zeer Stadlander dat waardeert!

Van zijn vrouw Andrea mag hij niet meer van het ene balkon naar het andere klauteren als een van de buren de sleutels is vergeten en de woning niet in kan. Adrie Adama (71) helpt graag. Al moet hij balkonhoppen. ‘Ik kan niet stilzitten’, zegt hij. Een brede, ontwapenende lach volgt.

Maar toch. ‘Veel te gevaarlijk’, zegt zijn vrouw Andrea. ‘Straks ligt-ie beneden.’ Voor Adrie is het niet snel te veel. Zo zit hij in elkaar. En hij doet het met het grootste plezier. Dat straalt hij aan alle kanten uit.

Ja, hij maakt schoon rondom appartementengebouw Le Bonheur aan de Augustalaan in de wijk Fort-Zeekant. Hij ruimt alle troep die rondslingert op. ‘Maar niet alleen hoor, we zijn met een ploegje van zes (vijf mannen en een vrouw), ze zijn allemaal parels.’

Bescheiden

Vuil in de omgeving zul je dan ook niet snel aantreffen. Niet alleen rondom het gebouw, ook het erachter gelegen voetbalveldje pakken ze gewoon mee als ze toch eenmaal bezig zijn.
Maar Adrie doet er zelf nog wel een flink schepje bovenop. In alle bescheidenheid overigens. ‘Het gaat niet om mij’, wil hij herhaald benadrukken. Maar toch: hij schrobt met regelmaat de galerij op de tweede verdieping waar hij woont.

Buiten gaat hij twee keer per jaar met een hogedrukspuit de groene aanslag op de tegels te lijf. Niet een beetje stoep, maar over de volle lengte van het gebouw. Serieus de moeite. En passant houdt hij de trappen aan de voorzijde zuiver. ‘Je wil toch niet dat er iemand valt.’

Ga maar naar 84

Maar er is meer … Een stofzuiger met een snoer dat niet oprolt? Adrie repareert ‘m. Even iets ophangen? Adrie! ‘Ga maar naar 84 zeggen ze. Ik doe het met liefde en plezier.’
Zijn medebewoners waarderen wat hij doet, weet hij. Ooit had er iemand wat op te merken. ‘Via via kreeg ik te horen dat die persoon niet snapte waarom ik het allemaal doe. Maar goed, die man woont intussen niet meer hier.’ Adrie haalt zijn schouders erbij op.

Iedereen kent hem

Adrie is een makkelijke prater die de laatste jaren voor zijn pensioen vrachtwagenchauffeur was. Maar ervoor verkocht hij jaren lang wit- en bruingoed. ‘Als je niks zegt, verkoop je niks.’ Daarom kent in de buurt iedereen hem. Van de Poolse schilder die verder niet zoveel contacten heeft tot dat jochie dat kwam klieren op het voetbalveldje. ‘Hij gooide blikjes weg die niet eens leeg waren. Ik ben toen naar zijn vader gestapt. Drie maanden is hij niet buiten geweest.’ Met de knul en zijn papa heeft Adrie nu goed contact. Niks aan de hand. ‘Met die Poolse man maak ik af en toe gewoon een praatje. Da’s ook nog goed voor zijn Nederlands.’ Weer die lach. Zo iemand noemt Stadlander een parel. Terecht!