Do van het Klanthuis gaat met pensioen

Nu halen we Do achter de telefoon vandaan. Waarom? Ze gaat met pensioen. In juni is ze 66 jaar en 10 maanden. Daarom praten we met haar over dat bijzondere werk op het Klanthuis, waar ze zich al zoveel jaren inzet voor de huurders. De telefoon neemt ze altijd lachend op. Klaar om te horen wat de beller wil. “Mijn streven is van ieder contact een goed contact te maken, ik wil het verschil maken. Mensen willen gehoord worden.” Dat lukt vaak, maar niet altijd.

Mensen kunnen grillig zijn als het weer. Zoals vanochtend nog, toen ze in tranen even van haar werkplek is weggegaan. Zo onheus was de beller aan de andere kant van de lijn. “Het overkomt me niet vaak, nu even wel.” Maar soms is er ook applaus van collega’s. Als ze een moeilijk gesprek een goede wending weet te geven. Die ene huurder toch een gerust gevoel weet te geven. ‘Jongleren met mensen’ omschrijft ze dat met een lach.

Geen valse hoop

Do is niet alleen vriendelijk. Ze is ook heel direct en duidelijk. “Ik wek geen valse verwachtingen. Als iets vandaag niet lukt, zeg ik dat. Dan krijg ik vaak als reactie: dankjewel.” Omdat mensen weten waar ze aan toe zijn. Huurders hebben niks aan vage toezeggingen, weet ze. “Met valse hoop ben je verder van huis.” Ze is zo betrokken, dat ze iemand die belt rustig haar naam geeft. “Ik zeg dan: als u binnen 14 dagen niks van ons hebt gehoord, belt u mij.” Dat ze daar heel serieus in is, weten haar collega’s binnen Stadlander maar al te goed. Want een klacht die blijft hangen? Daar kom je bij Do niet mee weg. “Dan ga ik bellen en aandringen. Zo bewaak ik, wat er gebeurt met de klachten die ik doorzet.” In het belang van de huurders!

Zomaar een praatje

Maar toch. Ze hoort persoonlijke verhalen, tragedies soms zelfs. Ze kijkt via de telefoon mee in het leven van haar huurders, hoort wat ze meemaken. “Mensen hebben er niks aan als je gaat meesnotteren, het helpt niet als je erin meegaat.” Ook niet met die vaste bellers, die zich melden met een klacht over bijvoorbeeld een lekkend toilet, maar het telefoontje vooral aangrijpen om een praatje te maken. Blij zijn dat ze tegen iemand kunnen kletsen. “Wat wil je, als je al wat ouder bent, alleen woont en soms een hele dag niemand ziet? Dan vraag ik: gaat u vandaag nog iets leuks doen?” Zo laat ze zien dat ze meeleeft. “Maar zielig vind ik mensen nooit, iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid voor het leven.”

Soms blijft er toch iets hangen, wordt ze met al haar ervaring persoonlijk geraakt. Zoals de ochtend van dit gesprek. “Maar er is altijd goede back-up van collega’s. Erover praten helpt.” Even lachen, een dansje maken, een gekkigheidje uithalen: ze pakt op de goede momenten tussendoor haar podium, zoals ze dat zelf omschrijft. Alle collega’s van Stadlander kennen deze jeugdige zestiger, groeten haar, lachen naar haar.

Ze heeft fijne collega’s benadrukt ze. “Er is geen dag, geen uur hetzelfde”, roemt ze het werk dat ze binnenkort achter zich laat. “Wat moet ik straks toch gaan doen,” verzucht ze spontaan ineens. “Dat komt vast goed”, zegt ze om zichzelf gerust te stellen. Ze heeft al plannen. En ach, ze mag van de zomer toch nog even terugkomen als vakantiekracht!

Geen dag, geen uur is hetzelfde

Do