Van Honduras naar ‘paleis’ aan de Wierlaan: “Ik woon hier prachtig!”

Wat Honduras en een appartement aan de Wierlaan in Bergen op Zoom met elkaar te maken hebben? Dat kan Ivonne van Leest (69) prima uitleggen. Deze enthousiaste bewoonster bracht een groot deel van haar leven door in het Midden-Amerikaanse land. Een vrouw met een verhaal en daarom gingen we bij haar op de koffie.

Om te praten over het ‘ver weg’ van toen en haar woning nu. “Ik woon hier prachtig en kijk uit over het groen. Dit is voor mij een paleis.” Een woning waar ze onmiddellijk ‘ja’ tegen zei. Ook al moest er veel aan gebeuren. “Ik kreeg hem helemaal kaal.” Daar is nu niets meer van te zien. Met smaak heeft ze haar ‘paleis’ ingericht. Met kleurrijke schilderijen aan de muren. Geen alledaagse taferelen, maar warme beelden uit Midden-Amerika, de plek waar ze met zoveel goede herinneringen aan terugdenkt.

Wie met Ivonne praat moet de tijd nemen. Want ze heeft een leven achter zich zoals weinigen haar dat kunnen navertellen. Ze woonde in Angola in de jaren tachtig, samen met haar man die daar werk had. In oorlogsomstandigheden. Later ging ze met hem naar Honduras, scheidde, en ging voor korte tijd terug naar Nederland. Om vervolgens toch weer voor Honduras te kiezen. Pas in 2018 kwam ze definitief terug. “Het was er te onveilig geworden. Ik werd gewaarschuwd dat ik beter kon gaan.”

Rode draad

Fysiotherapeute is ze, dat vak is de rode draad in haar leven. Van Angola – waar ze eigenlijk niet mocht werken, maar toch expats aan huis behandelde – tot Bergen op Zoom. Daar werkte ze na haar terugkeer in Nederland nog een aantal jaren bij Fysiotherapie van Lammeren in medisch centrum De Poort (in de voormalige Cort Heyligerskazerne).

Ik kan nog steeds geen eten weggooien. Zoveel honger heb ik gezien!

Angola draagt ze nog altijd met zich mee. “Ik kan nog steeds geen eten weggooien. Zoveel honger heb ik daar gezien!” Maar haar mooiste verhaal heeft alles te maken met Midden-Amerika, met Honduras. Waar ze in het begin leefde en woonde tussen de rijken van dat land. Met een tuinman, een hulp in huis, een Range Rover op de oprit. Een auto die president Kadaffi van Libië had afbesteld en daarom ‘goedkoop’ was aan te schaffen.

Tip

“Op een gegeven moment heb ik besloten: dit leven is niks voor mij.” In de tussentijd was ze begonnen ‘iets’ met fysiotherapie te doen, een vak dat in Honduras totaal niet bestond. Ze begon met een kliniek, waar ze Hondurese verpleegkundigen de basisbeginselen bijbracht van de fysiotherapie.

Na haar scheiding reisde ze met zoon Mark terug naar Nederland en stapte ook hier in de fysiotherapie, maar dat beviel niet zo best. Ze stond op het punt om met haar zoon op vakantie naar Honduras te gaan. “Op dat moment kreeg ik de tip: Je moet met de ambassade bellen. Meer niet. Wat bleek? Buitenlandse Zaken wilde in Honduras een project beginnen om plaatselijk fysiotherapeuten op te leiden.” Ivonne was de gedroomde projectleider.

Ze hoefde niet lang na te denken en ging akkoord. Ook nadat deze klus stopte, bleef Ivonne waar ze was. In Honduras had ze inmiddels ook nog een praktijk had opgezet voor sportfysiotherapie. “Ik deed in Nederland een master sportfysio.” In die tijd woonde ze in Honduras, maar was ze af en toe een maand in Nederland als dat nodig was. In haar praktijk in Honduras behandelde ze gewone mensen, maar ook voetballers van het nationale team. Zelfs ministers kwamen bij haar langs!

Bedreigingen

Op een gegeven moment kwamen er Amerikanen op haar pad. Dat waren militairen, gelegerd in Honduras. Of ze die wilde behandelen. “Uiteindelijk heb ik ook een praktijk opgezet op hun militaire basis. Maar, omdat ik voor hen werkte, kreeg ik bedreigingen.”

Ivonne zag in haar omgeving ook hoe mensen gewetenloos werden doodgeschoten. Ze kreeg een ‘beschermer’ op bezoek, die ze met een smoes wist buiten te poetsen. Uiteindelijk wist Ivonne: ik moet hier weg.

Ze solliciteerde richting Brabant, omdat ze haar roots in onze provincie heeft. Zo kwam Bergen op Zoom op haar pad en belandde Ivonne in de Wierlaan. In haar ‘paleis’. Dat mensen in Nederland af en toe zo ontevreden kunnen zijn, snapt ze niet na alle armoe en honger die ze in haar leven zag. Ze is blij met waar ze nu is. “Voor mij is de cirkel rond. Mijn moeder woonde in Oosterhout ook in zo’n Wilmaflat. En zij was er ook heel blij mee. Net zoals ik.” Thuiskomen heet dat!