Collega Hans neemt afscheid

Hij zocht als jonge man een baantje en kwam bij een woningcorporatie terecht. Om die wereld nooit meer te verlaten. Nu gaat Hans met pensioen. Als Stadlander willen we dat niet ongemerkt voorbij laten gaan. We zoomen met hem in op zijn werk en leven. In onze wereld van woningen. “Je kunt iets betekenen voor mensen.”

Klantbegeleider is hij nu. Maar Hans vinkte tal van functies af de voorbije jaren. Van woonconsulent tot vestigingsmanager. We beginnen met het nu: Klantbegeleider. Een functie die hij samen met negen collega’s doet. Heel bijzonder werk. “Je kunt dit alleen doen als je een bak ervaring hebt in het omgaan met mensen. Dit is niet iets dat je er zomaar bij kunt doen.” Daarom is hij blij dat zijn opvolger al bekend is.

Klantbegeleiders. Het is niet het eerste waar je aan denkt als je het over Stadlander hebt. Maar zo’n 500 huurders hebben begeleiding nodig. Om te kunnen wonen waar ze wonen, want niet iedereen weet zichzelf te redden. Dat kan komen door psychische problemen of een beginnende dementie. “

‘In mijn werk kun je iets betekenen voor mensen’

Voldoening

Huurders die zorg en aandacht nodig hebben dus. “Wij zijn de regisseur.” Want de klantbegeleiders houden contact met deze groep. Houden in de gaten of het goed gaat, of dat er toch actie nodig is. Het is vaak complex werk, met veel overleggen met de zorg, soms met de politie, met collega’s. “Als het niet goed gaat, krijgen we vaak te horen: zorg voor een andere woning. Maar meestal is dat niet de oplossing. Iemand neemt zichzelf toch mee.” Daarom werken klantbegeleiders als Hans er hard aan om de situatie stabiel te krijgen. “Soms denkt iemand zonder medicijnen te kunnen en dan is er een terugval. En dan komen er klachten uit de omgeving. Mensen accepteren het meer als ze weten dat we er iets aan doen.” Een aanpak waar iedereen voldoening uit haalt.

Van het nu stappen we over naar eind jaren zeventig. Hans is jong en zoekt werk. Niet helemaal toevallig komt hij in zijn woonplaats Ridderkerk uit bij de woningcorporatie. “Mijn vader was vrijwillig voorzitter van een andere corporatie.” Daardoor wist Hans er al het een en ander van af. Als incassomedewerker leerde hij al snel met mensen omgaan. “Dan had iemand huurachterstand en gingen we praten. Bleek dat de vrouw het geld ergens anders aan had opgemaakt, maar dat niet tegen haar man had verteld.” Mensen maken wel eens keuzes die niet verstandig zijn. Praten helpt altijd, dat onthield hij goed. En zeker niet meteen de deurwaarder erbij halen.

Vertrouwen

Bij die corporatie in Ridderkerk groeide hij steeds steviger in het werk, en hij werd woonconsulent. Maar hij besloot ook met zijn gezin naar Brabant te verhuizen, omdat het er gezonder wonen is. “Ik heb jaren gependeld.” Tot hem dat zo ging tegenstaan dat hij solliciteerde als woonconsulent bij een van de voorlopers van Stadlander. Later was hij vestigingsmanager in Halsteren en werd hij woonconsulent in het kantoor aan het Boerenverdriet in Bergen op Zoom. Want toen waren er nog bijkantoren.

Wat Hans blijft altijd blijft trekken is mensenwerk. Zoals bijvoorbeeld zo’n 150 gesprekken met mensen die in de flats aan de Casper Fagellaan en Augustalaan woonden. “We zijn bij iedereen langs geweest, omdat die woningen werden gesloopt. Door persoonlijk in gesprek te gaan, krijg je vertrouwen. Ik kom nog wel eens mensen tegen uit die tijd.”

Vertrouwen, daar draait het ook in zijn huidige rol om. Werk dat hij nu loslaat. Maar met de corporatiewereld blijft hij verbonden. “Ik adviseer nu een huurdersbelangenvereniging in Zeeland.” Waar hij zijn kennis en ervaring graag voor inzet. Zo kennen we Hans!