Een lievelingsplekje, in de hoek bij het raam

Ze heeft overal gewoond, tot in Zuid-Afrika aan toe. Sinds kort heeft Geertje
van de Beek-Jeroense haar nieuwe thuis gevonden in de Rozeboom in Sint Philipsland. Een bij zonder detail: ruim 40 jaar geleden was Geertje beheerder van de Rozenboom. Wat het nog mooier maakt: ze woont in precies hetzelfde appartement van het woonzorgcentrum als vroeger. “Ik weet wat verhuizen is.”

Ze is geboren en opgegroeid in Oud-Vossemeer. Het werk van haar man Jan voerde haar naar Hilversum. “Hij zat in de aannemerij .” Zes kinderen voedde ze op. “Dat was vroeger de taak van de vrouw.” In 1974 besloot het echtpaar te emigreren, naar Pretoria, de hoofdstad van Zuid-Afrika. Het was crisis in Nederland en ze wilden een toekomst voor hun opgroeiende kinderen. Mooie verhalen kan ze over die tijd vertellen. “De band binnen de Nederlandse gemeenschap was sterk. We vierden verjaardagen samen met andere families.” Vijf jaar waren ze gelukkig in Pretoria, totdat ook daar de economie kelderde. Geertje en Jan besloten terug te keren. De goeie herinneringen blijven. “Ik
had die tijd niet willen missen. We hebben er nog altijd achterkleinkinderen wonen.”

Kans

In afwachting van definitieve huisvesting trokken Geertje en Jan in bij haar ouders in Oud-Vossemeer, totdat ze in het dorp een huurwoning kregen toegewezen. Geertje ging werken in De Schutse in Sint-Annaland. “Ik heb de omgang met oudere mensen altijd leuk gevonden en had ook in Zuid-Afrika al in de zorg gewerkt.” In 1980 kreeg ze de vacature voor beheerder van de Rozeboom onder ogen. “Ik heb die kans gegrepen.” In Flupland voelde ze zich meteen thuis, net als Jan. “Als je iemand gedag zei, was je al bevriend.”

Stokvis

In de Rozeboom wist Geertje van aanpakken. “Ik hield alles in mij n eentje schoon.” Jan sprong bij als het nodig was voor de technische dingen, van lampen vervangen tot het verhelpen van een klemmende deur. Oudste dochter Nel nam de diensten over als Geertje eens vrij was. Op verzoek van de bewoners ging Geertje ook de warme maaltijden verzorgen, vanuit haar eigen keukentje. ”Gewoon boerenkost, maar de waardering was groot.” Iedereen keek uit naar die ene zondag in de maand. Dan maakte Geertje stokvis klaar. “Een koningsmaal.”

Dankbaar

Na vijf jaar dwong een dubbele hernia Geertje om te stoppen en werd dochter Nel de nieuwe beheerder. Via Sint-Maartensdijk verhuisden Geertje en Jan naar Lunteren, op de Veluwe. “Een mooie omgeving.” Bij het vestrijken van de jaren drongen de kinderen aan om terug naar Zeeland te komen. Het echtpaar streek neer in Sint- Maartensdijk, nog altijd samen, totdat corona daar een eind aan maakte. “Een verschrikkelijke ziekte.” Na een ziekenhuisopname kon Geertje (89) terecht in de Rozeboom, in haar eigen appartement van vroeger. ”Dat mag je gerust een wonder noemen.” Natuurlijk mist ze Jan. ”Maar twee dochters wonen hier vlakbij . Daar heb ik veel steun aan.” In het hoekje bij het raam heeft Geertje haar lievelingsplekje in huis teruggevonden. “Ik ben dankbaar dat ik er nog mag zijn.”