Collega Linda neemt afscheid: ‘Ik ga ‘mijn’ mensen missen!’

Ze wilde maatschappelijk werker worden, iets voor mensen betekenen. Dat was haar droom. Maar ze knapte af op die studie. “Het was totaal niet wat ik voor ogen had.” Via tal van omwegen belandde Linda bij Stadlander. Waar ze als doorstroomconsulent het verschil kon maken voor ‘haar’ mensen: oudere huurders bijstaan bij het zoeken naar een passende woning.

“Uiteindelijk ben ik zo toch maatschappelijk werk gaan doen! Ik ben Stadlander dankbaar dat ik dat werk mocht doen. Voor mij is de cirkel rond. Dit werk was me op het lijf geschreven.”

Dit werk was op mijn lijf geschreven

Was. Want Linda stopt, ze gaat in mei met pensioen. Na 46 jaar werken, waarbij Stadlander pas later in beeld kwam. Want wat deed Linda nadat ze met haar studie was gestopt? “Ik rolde het bankwezen binnen en dat heb ik 23 jaar gedaan. Ik was zelfs op enig moment manager van een filiaal in Halsteren.” Maar naarmate de mensen meer naar de achtergrond verdwenen en het halen van (financiële) doelen steeds belangrijker werd, kreeg Linda het minder naar haar zin. Ze stapte op. Zonder plan B. “Ik was er klaar mee.”

Kasteeltje

Ze gunde zich een sabbatical van een jaar. Ze trok weken door Australië, kwam terug en begon weer in de financiële branche. Hypotheekadvies. “Dat oude gevoel kwam meteen weer terug.” En weg was ze. Om op een totaal andere plek te belanden: in de zorg voor een ziekelijke mevrouw op een wel heel speciale plek. “Ze woonde op een kasteeltje bij Antwerpen en haar man was veel weg.” Ze was er gezelschapsdame, kok, regelde afspraken met de dokter, de kapper of de tuinman. “Drie dagen in de week, 24 uur per dag. Ik had mijn eigen vertrekken in het kasteel als ik er was.” Maar liefst zes jaar vervulde ze deze rol. Tot haar opdrachtgever plots overleed en de vrouw die aan haar zorg was toevertrouwd naar een appartement verhuisde.

Ja, en toen kwam in 2008 Wonen West-Brabant in beeld. “Medewerker klantcontact, aan de balie, daar solliciteerde ik op.” Er kwam al iets van haar droom van vroeger terug naar boven: iets voor mensen kunnen doen. Ze kwam binnen als tijdelijk vervanger en bleef. Werkte op allerlei plekken binnen de organisatie. “Zo heb ik het hele gebied leren kennen.”

Hulp nodig? Linda!

Kennis die haar als doorstroomconsulent goed van pas kwam. Want wat bleek? Heel wat ouderen hebben moeite om een andere woning te vinden, wanneer ze merken dat de huidige te groot is. Of de tuin te veel onderhoud vraagt, of traplopen een lastige of onmogelijke opgave wordt. Ze willen wel graag verhuizen, maar weten niet hoe ze dat het beste aanpakken. Of ze hebben moeite om dat via de website te doen.

“Ik ben oudere mensen gaan bezoeken die al langere tijd waren ingeschreven als woningzoekende, zonder dat er iets gebeurde. Uit die praten ontwikkelde zich mijn werk vanzelf. Ik ging voor hen reageren op woningen. Natuurlijk nadat ik eerst met ze had overlegd wat ze wilden. Maar ik vertelde ook wat wel en wat niet kan. Soms droomt iemand ervan ergens te gaan wonen, maar blijkt het inkomen een struikelblok. Door alle jaren heen heb ik goed zicht gekregen op al het woningbezit van Stadlander. Ik zeg dan: ‘Hebt u ook wel eens gedacht aan…?’ Vaak krijg je dan als reactie: ‘Is dat ook van Stadlander? Goh, dat wist ik niet.’ Zo kunnen verrassende matches ontstaan. Met tevreden mensen. Ik ben in die rol als het ware een verlengstuk van de familie.” Zo betrokken voelt ze zich ook. Op vakantie ging de laptop mee. ’s Avonds toch even inloggen op Zuidwestwonen.nl. “Je zou toch niet net die ene woning willen missen!” Een huurder zei haar ooit: ‘Het maakt niet uit wat je doet, maar hoe je het doet.’ Dat raakte me. Het is heel dankbaar als mensen op deze manier een andere woning weten te vinden, je gunt mensen die kans.”

Daarom is afscheid lastig. “Het is dubbel, merkte ik de laatste maanden.” Haar besluit om met 65 jaar te stoppen nam ze zelf. Maar het echt loslaten, dat is toch anders. Toch is het in mei zover.

Dag Linda. Bedankt!