Collega aan het woord Do Akkermans
‘Coronacrisis? Erg vervelend, maar ik zit niet graag bij de pakken neer’
De coronacrisis. Wie heeft hem ooit zien aankomen? Ook wij bij Stadlander werden verrast door het virus. Niet eerder werkten nagenoeg al onze collega’s plotseling vanuit huis. Hoe ervaren zij deze periode? Vandaag aan het woord: Do Akkermans (63), medewerkster bij het Klanthuis van Stadlander. Do werkt normaliter achter de balie, beantwoordt telefoontjes, houdt enquêtes onder onze huurders en meer. Ook nu zit zij niet stil.
Als er iemand is die niet snel bij de pakken neerzit, is het Do. Met veel plezier reist zij dagelijks van haar woning in Roosendaal naar haar werkplek bij Stadlander in Bergen op Zoom. Tot 9 maart jongstleden. Do: “Ik weet het nog goed. Het gebeurde op een maandag, de dag dat ik normaal gesproken niet werk. Toch was ik op kantoor, om een jubilarissenfeest door te spreken met collega’s. Corona was toen pas nét in Nederland geconstateerd, maar meteen werd ik door twee dames opgewacht die zeiden dat ik naar huis moest gaan. Ik heb een longaandoening en val dus in de risicogroep. Ze zeiden me dat ik moest gaan overleggen met mijn huisarts wat ik het beste kon doen.”
Sindsdien werkt Do vanuit huis. Do: “Ik woon alweer een hele poos alleen, mijn kinderen zijn al een paar jaar de deur uit. Dus ik kan prima op mezelf zijn. Dat scheelt. Maar toch… Ik mis toch wel de reuring van het werk op kantoor. Stadlander heeft een ontzettend leuke club van medewerkers. Wie mij een beetje kent, weet dat ik wel van een dolletje houd. Dat ik graag mijn podium pak om grapjes te maken. En ik vind het ook altijd heerlijk om te volgen wat al onze collega’s verder uitspoken, in hun vrije tijd of op het werk. Nu maak je dat toch minder mee.”
Ondanks het gemis van de reuring op kantoor, is het niet zo dat er niet meer gewerkt wordt. Integendeel. Elke ochtend start Do met haar team in een digitale meeting. “We zien dan de collega’s die die dag werken bij elkaar en spreken door wat deze dag gaat brengen. Daarna ga ik aan de slag, op mijn logeerkamer. Het voordeel van deze manier van werken is dat ik erg gefocust ben. Maar ik moet er anderzijds ook voor waken dat ik wel voldoende van mijn stoel af kom. Op kantoor loop je nog eens van hier naar daar, thuis doe je dat veel minder.”
Om toch aan haar beweging toe te komen, heeft Do samen met een collega bij Stadlander een wandelmoment geiniteerd. Do: “Elke week ga ik samen met die collega een paar uur wandelen. We kletsen dan uitgebreid bij over het werk.” Lachend:
“En natuurlijk over alle collega’s. Dat mag wel, toch?”
Onlangs zat ze even in een dipje, het uitzichtloze van de coronacrisis hakte erin bij Do. “Toch lukt het me ook goed om te relativeren: ik ben gezond, we leven hartstikke luxe in Nederland… Als ik denk aan hoe mensen in andere landen het soms hebben, weet ik weer dat ik weinig te klagen heb. En ik bof met zoveel fijne collega’s. Met regelmaat word ik door verschillende collega’s gebeld. Om te vragen hoe het met me gaat. Dat is toch fantastisch? Dat dipje duurde mede daardoor maar een dag.”
Over de toekomst weet Do, net als zovelen, weinig te zeggen. “Het voelt ook wel heel erg als een gedeelde smart: iedereen maakt dit mee. Heel Nederland, heel de wereld. Natuurlijk mis ik Stadlander, maar dat komt wel weer goed. Wanneer weet ik niet, geduld is in deze situatie een erg schone zaak.”
