Gonny Andreas: ‘Deze wijk wil ik nooit meer verlaten’

Zittend in de woning van Gonny lijkt het of ze nooit ergens anders heeft gewoond. Haar huiskamer staat letterlijk vol met lego, daar is het gezin zo verzot op. Toch voelt dit huis, in hartje Fort-Zeekant, voor Gonny nog altijd niet als haar thuis. Haar thuis stond aan de overkant van deze woning. Stond, want in 2012 werd het afgebroken. De gemeente wilde plek maken voor meer groen in de wijk. Gonny: “In ons nieuwe huis heb ik nog steeds het idee dat ik op visite ben in plaats van thuis. Natuurlijk ben ik blij dat we weer een woning vonden in de wijk, want deze wijk wil ik nooit meer verlaten. Maar het is niet leuk hoe er met ons en onze woningen is omgegaan.”

Een kleurrijke wijk

Toch glinstert er iets in Gonny’s ogen als het gesprek eenmaal op gang is. Praten over Fort-Zeekant doet ze maar wat graag. Gonny: “Ik heb een fantastische jeugd gehad hier. Toen ik klein was, was Fort-Zeekant een heel kleurrijke wijk. Spanjaarden, Chinezen, Indo’s, Turken… Het woonde hier allemaal. En dat was leuk. Iedereen was welkom en iedereen was er voor elkaar. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat het ergens anders ooit zo hecht is geweest in een wijk.”

Vuurwerkpleintje

Het imago van Fort-Zeekant liet echter lange tijd te wensen over in de rest van Bergen op Zoom. Maar daar geeft Gonny weinig om. “Stiekem vond ik het juist wel prettig, dat er niet zo’n goed imago hing aan onze wijk. Zo bleven mensen van buiten de wijk tenminste weg. En ik heb er schijt aan, wat mensen ergens van vinden.” Dat slechte imago ontstond deels door criminaliteit die jarenlang in Fort-Zeekant heerste.

Iedereen was welkom en iedereen was er voor elkaar

Gonny: “Dat begon toen er mensen van buiten Bergen op Zoom naar de wijk trokken. Ineens was er veel import uit de rest van Nederland. Deze mensen kenden de cultuur van onze wijk niet, wat ervoor zorgde dat ze ons niet begrepen. Tijdens oudjaar hadden we jarenlang met alle bewoners ons eigen vuurwerkpleintje bij de garageboxen, waar geen woningen waren. Dat ging jarenlang fantastisch goed. Iedereen kwam daar samen, soms wel met 150 man. Echt een traditie. Het ging er soms nogal hard aan toe, dat wel, maar de sfeer was goed. Totdat die nieuwe bewoners kwamen. Zij zorgden ervoor dat we weinig meer mochten, remden ons in veel dingen. Onze vrijheid werd ons langzaamaan steeds meer ontnomen. Dat zorgde voor onrust en meer criminaliteit in de wijk. Het werd er niet beter op.”

Radio Scaldis

Toen die onrust toenam, besloot Gonny met haar gezin thuis een soort discotheek te bouwen in onze schuur. Gonny: “Zo hielden de oude bewoners elkaar van de straat. In die discotheek hadden we een fantastische tijd met z’n allen. Iedereen legde wat centen in, er werd drinken gekocht in de supermarkt en zo hadden we het gezellig samen. Een goede oplossing, de rust keerde terug in de wijk. Niet veel later bouwden we zelfs ons eigen radiostation, Radio Scaldis. Fantastisch! Ik ging door het leven als Kaat Herrie. En zo had iedereen zijn pseudoniem. Dat is een van de mooiste periodes uit mijn leven, denk ik. Het was zo hecht, zo gezellig. Wat hebben we gelachen en geleefd met z’n allen.”

Een rooskleurige toekomst

Op dit moment ziet Gonny hoe de wijk weer aan het veranderen is, maar nu op een positieve manier. Gonny: “Ik word nog verdrietig als ik langs de plek kom waar ons oude huis stond. Maar ik probeer ook naar de toekomst te kijken. En die ziet er voor deze wijk volgens mij wel rooskleurig uit. Er wordt hard gewerkt aan nieuwbouwwoningen en er trekken steeds meer jonge mensen naar Fort-Zeekant. Veel mensen van vroeger zijn helaas uitgevlogen. Men kreeg verkering en vertrok, zo ging dat. Toch hoop ik dat het volkse van toen nog een beetje terugkomt. Ik besef dat we nu in een andere tijd leven, dat mensen meer en meer op zichzelf zijn. Maar het is zo waardevol om een goede buur te hebben.”

Wat hebben we gelachen en geleefd met zijn allen