‘Het Fort-Zeekant van toen is niet te vergelijken met hoe het nu is’

Zittend aan de tafel in de woonkamer van Hermans woning aan de Borgvlietsedreef, haalt hij meteen een stapel oude krantenartikelen tevoorschijn. “Kijk,” zegt de Bergenaar, “ik bewaar alles in mappen. Al het nieuws uit de wijk. Gewoon, omdat ik het zo interessant vind wat er allemaal gebeurt en hoe de wijk in de beweging is.”

Als klein jochie speelde ik áltijd buiten

En die beweging is er. Als Herman het Fort-Zeekant van nu vergelijkt met hoe de wijk er vroeger uitzag, ziet hij grote verschillen. “Het is niet te vergelijken met hoe het ooit was. Ik weet nog dat ik als klein jochie áltijd buiten speelde, op straat. Boeven, waren we. De wijkagent had zijn handen vol aan ons. Al was het vooral kattenkwaad hoor. Vroeger had de jeugd nog respect voor mensen in uniform. Dus zodra de wijkagent kwam, gehoorzaamden we.”

Deuk

Om nog maar te zwijgen over de boer die met regelmaat bij zijn moeder aan de deur stond. Herman, lachend: “Dan zei hij tegen mijn moeder: ‘jullie eten vanavond asperges’. Die had ik dan met mijn vriendjes gestolen van het land. Gelukkig kon hij er altijd wel om lachen.”
Als Herman wat ouder wordt, ziet hij verschuivingen in Fort-Zeekant plaatsvinden. “Er kwamen ineens meer en meer mensen van buitenaf in onze wijk wonen. Dat resulteerde in meer criminaliteit en drugsoverlast. Ik heb ook meegemaakt dat er geschoten werd, zelfs dat er een pistool in de tuin lag. Ja, dat is naar. Die tijd heeft de wijk een deuk opgeleverd. Maar ik zie nu hoe Fort-Zeekant weer in positieve zin aan het veranderen is.”

Jonge mensen brengen een frisse dynamiek in de wijk

Jarenlang was Herman onderdeel van de wijkcommissie in Fort-Zeekant. Een trouwe club bewoners die streed voor betrokkenheid in de wijk. Herman: “Betrokken is deze wijk gelukkig altijd geweest. Buurtbewoners zeggen elkaar altijd gedag en maken een praatje. Toch ben ik blij met de nieuwe ontwikkelingen in Fort-Zeekant. Zo is er na jaren van afwezigheid van de wijkcommissie nu het wijkspreekuur ingeluid. Een plek waar mensen weer hun verhaal kwijt kunnen. Hun frustraties, ideeën of andere kanttekeningen. Ik zie ook dat er steeds meer jonge mensen naar Fort-Zeekant trekken, vanuit elders in de stad. Dat is leuk om te zien, het geeft weer een frisse dynamiek in de wijk. Eigenlijk wilde ik een paar jaar geleden de wijk verlaten, toen het in die negatieve spiraal zat, maar mijn vrouw zag dat niet zitten. Eerlijk is eerlijk: ik ben haar dankbaar voor de keuze om te blijven.”