‘Ik zeg iedereen gedag, ook de mensen die ik niet ken’

Dat is Tonny ten voeten uit. Geïnteresseerd in andere mensen en betrokken bij het wel en wee van haar dorpsgenoten. ,,Ik zeg iedereen gedag. Ook de mensen die ik niet ken.’’

Dat is wat ze gewend is en wat ze zal blijven doen. Zomaar een praatje aan kunnen knopen, dat vindt ze aantrekkelijk aan het leven in het dorp.

Als ze haar eigen leven de revue laat passeren is het niet zo verwonderlijk. Ze groeide op op een boerderij die ín het dorp stond, vlakbij de Markt. “We verkochten de melk zelf in de melkwinkel en ik mocht het als jong meisje ook bij de klanten thuis brengen.” Een onbezorgde jeugd had ze. Uren spelen op straat: tikkertje, overlopertje. 

Alle windstreken

Ze woonde op de hoek Noordpoort/Westvest, aan de Zuidsingel, op de Molendijk en nu in de Oosterscheldestraat. “Ik heb alle vier windstreken van Smerdiek gehad.”

Na de huishoudschool ging ze thuis meehelpen in het bedrijf. Nadat haar vader in 1954 was overleden bleef ze tot 1958 met haar moeder het melklokaal doen. Ze werkte daarna op het postkantoor en bij het waterschap Tholen. Steeds leerde ze andere mensen kennen.

Er was dansmuziek en een bioscoop in café Steketee. Die zat hartstikke vol

“Ik ben gehecht aan Smerdiek. Ik was lid van de meisjesclub van de Rehobothkerk, had leuke vriendinnen en er was dansmuziek en een bioscoop in café Steketee. Die zat hartstikke vol.” Toen Tonny getrouwd was en twee kinderen op de lagere school had, werd ze actief in de oudercommissie. Ze werd lid van de plattelandsvrouwen, presidente van de afdeling en zat in het provinciaal bestuur. Ze zette zich in voor allerlei activiteiten in het Evenementencomité Smalstad, zoals Koninginnedag, de wandelvierdaagse, de lampionoptocht en de Sinterklaasintocht.

Als lid van de Vrouwen Adviescommissie was Tonny betrokken bij het inrichten van nieuwbouwwoningen. Dat was nuttig, want de huizen werden en worden nog vaak door mannen ontworpen, zegt ze. “Soms zaten de contactdozen op onhandige plekken of was de keuken niet praktisch ingedeeld.” Ze was ook actief in de diaconie van de kerk.

Thoolse dracht

Tonny heeft haar sporen in de gemeenschap verdiend. Ze is er in 2006 koninklijk voor onderscheiden. Maar stilzitten is er niet bij. Nog steeds is ze lid van twee klederdrachtverenigingen. Bij gelegenheden trekt ze de Thoolse dracht aan. Die traditie wil ze doorgeven aan de volgende generatie. Net zoals het dialect. Die Zeeuwse taele die nog terug te horen is in het rommelpotliedje als kinderen op oudjaarsdag aan de deur komen. Ze is trots op de historie van Smerdiek; ooit stond hier het kasteel van Frank van Borsele en gravin Jacoba van Beieren.

De schouders eronder

Samen met haar man Cor woont ze ruim tien jaar in het hart van Smerdiek-West. Ze maken de sloop en de nieuwbouw mee. Als Ambassadeur van Smerdiek-West is Tonny ook betrokken bij de vernieuwing van de wijk. Samen met anderen in de wijk probeert ze ‘mensen bij elkaar te brengen’. Iets doen voor de gemeenschap, dat is haar drijfveer.  “Eendrachtig de schouders eronder zetten.”

Ze hoopt dat anderen, nieuwkomers, daar ook oog voor hebben. “Het is niet meer zo’n hechte gemeenschap als jaren terug. Er zijn minder mensen die ik ken. Maar het is hier goed wonen. We hebben nog winkels, scholen, kerken en verenigingen en je kunt hier prachtig wandelen en fietsen langs de Oosterschelde.”

Het is hier gewoon goed wonen