An Simonis: “In Fort-Zeekant weet je wat je aan elkaar hebt”

In de wijk is An geen vreemde. Al haar hele leven staat ze klaar voor een ander. “Toen een van mijn buurmannen er alleen voor kwam te staan, hielp ik hem met de ramen zemen. Iedereen wist: als ze me nodig hebben, ben ik er.”

Maar inmiddels gaat dat helaas wat minder goed. “Vorig jaar ben ik gevallen, waardoor lopen en bukken voor mij nu heel moeilijk is. Daarmee is de tijd dat ik een ander kon helpen weg. Het is mooi om te zien dat de buren op zo’n moment ook voor mij klaarstaan.”

Altijd leuk als mensen komen aanwaaien

Met haar jongere buurvrouw van 44 jaar heeft An al jarenlang een goede band. Ze lacht: “Soms noemt ze me haar moeder. Als het even kan, ontbijt ze met me mee. En we koken voor elkaar. De ene avond kook ik, de andere avond doet zij dat.”

Drie keer per dag visite

Ook de andere buren zijn er voor An. “Ik heb geen auto meer. Maar als ik naar het ziekenhuis moet, staan mijn overburen alweer voor me klaar. Ik vind het ook altijd leuk als mensen komen aanwaaien. Dat hoeft echt niet alleen op een moment dat het nodig is, en laat die bos bloemen gerust thuis. Het gaat mij om het samenzijn, lekker kletsen.”

Helaas voor An heeft corona daarin wat roet in het eten gegooid. “Voorheen kreeg ik wel drie keer per dag visite. Ineens kon dat niet meer. Ik heb toen veel gebeld met mijn buurtjes. Soms moet je toch je ei kwijt. Maar anders is het wel. Ik hoop dat het niet blijft, dat angstige gevoel alsof we besmettelijk zijn.”

Dat uitbundige van vroeger, dat mis ik nu wel eens

Kletsend aan de eettafel van An blikt ze ook graag terug op vroeger en hoe het leven verandert. “Vroeger deden we veel meer met elkaar. Dan gingen we met een hele bus de hort op met z’n allen. En Vastenavend? Dat vierden we met de hele wijk in de vijf cafés op ‘t Fort. Met Koninginnedag reden alle kinderen met oranje fietsen door de straat. Dat uitbundige van vroeger mis ik nu wel eens.”

Gezelligheid en vertrouwen

Een keer in haar leven overwoog An de wijk te verlaten. “Mijn moeder, die hier ook woonde, was toen net overleden. Ik zei tegen mijn man Piet: ‘Ik wil hier weg’. Waarop hij zei: ‘Oké, dan gaan we eens rondrijden’. Al rijdende door Bergen op Zoom vroeg hij me waar ik dan wilde wonen. En ineens dacht ik: nee, nergens anders!” An lacht: “Ineens besefte ik hoe graag ik in Fort-Zeekant woon. Het is hier juist zo gezellig. En je weet wat je aan elkaar hebt.”