John Belet: ‘Wij gingen op vakantie in Fort-Zeekant’

Het enige verschil is dat hij er nu nog maar alleen woont. Met passie vertelt John over zijn jeugdherinneringen en zelfs de vakanties die hij beleefde op Fort-Zeekant.

De woonkamer ademt de frisse geur van een net schoongemaakt huis en dat klopt, want iedere donderdagochtend geeft Johns zus het huis een opfrisbeurt. Haar ouderlijk huis, want ook zij is hier opgegroeid.

Hoewel zijn zus inmiddels is verhuisd naar een andere Bergse wijk, is John altijd op Fort-Zeekant blijven wonen. Dit is zijn plekje waar hij nooit meer weg wil. John: “Ik woon hier het langst in de wijk. Bijna alles is de straat uit, maar ik woon hier naar m’n zin en ik betaal weinig huur.”

Op vakantie in de wijk

Samen met zijn zus kan John uren praten over hun jeugdherinneringen op Fort-Zeekant. “Toen we klein waren liet onze vader in de zomer een rode tent maken. Met de bolderkar bracht vader al zijn kinderen een paar honderd meter verderop naar het water van de Schelde. Daar was een strand met paviljoen en zelfs een strandwacht. Voor ons was dit vakantie. De tent werd opgezet en bleef zes weken lang staan. In de ochtend gingen we er naartoe en na vijven pas weer naar huis. ’s Middags kwam moeder boterhammen brengen. Geen broodjes, want dat konden we niet betalen.” Maar het gezin was samen en dat was al meer dan waardevol.

Aan het water kwam heel de buurt samen

Zij waren niet de enige die hier samen met het gezin tijdens de vakantie verbleef. John: “Aan het water kwam heel de buurt samen. De mensen konden niet meer betalen, dus ze moesten wat. Dus ging iedereen naar de Schelde toe. Met toen nog eb en vloed was dit voor ons echt een strand. Daar hebben we leren zwemmen.”

Echt een volksbuurt

Het imago van Fort-Zeekant als volksbuurt past precies in het plaatje dat John omschrijft. Hij kent vrijwel alle bewoners die er wonen en heeft over iedereen wel een praatje. “Deze buurt is zo vertrouwd. Ik weet wie er naast me woont en kan hier met alle mensen een praatje maken.”

Samen met zijn zus haalt hij herinneringen op van mensen die er woonden. “Veel mensen zijn verhuisd naar andere Bergse wijken, maar ik kan nog precies terughalen wie er in welk huis gewoond heeft. Soms is het wel jammer dat er zoveel mensen verhuisd zijn, maar gelukkig kan ik bij de nieuwe buren ook terecht voor een praatje.”

De tijden zijn voor John wel veranderd, waar hij vroeger de hele wijk kende, wordt dat nu een stuk minder. John is ook een jaartje ouder en door de herinrichting van de wijk is er veel verjonging.

Het ouderlijk huis

Toch woont John alweer 67 jaar in hetzelfde huis aan Fort-Zeekant. John: “Ik ben altijd vrijgezel gebleven, de verstandigste. Vroeger woonden we hier met z’n tienen. Iedereen sliep bij elkaar op de kamer in stapelbedden. Nu is het gek als kinderen geen eigen kamer hebben, maar wij wisten niet beter. Hiernaast waren ze ook met zeven kinderen. Toen bestond de woonkamer uit twee delen en was er beneden nog een extra slaapkamer. Dat zie je bij andere huizen in de straat nog wel, maar ik heb alles zelf laten verbouwen. Met een washok, een nieuwe keuken en centrale verwarming. Vroeger hadden we boven geen warm water. Wassen deden we beneden in een teil met warm water bij de kachel. Nu heb ik een badkamer en aparte slaapkamers.”

Nooit meer weg

Op deze plek, in deze buurt en in dit huis heeft John al zijn herinneringen. Mooie herinneringen. Waar hij het liefst nog elke dag aan terugdenkt. “Mijn vader heeft hier tot zijn 83^e gewoond. Hij wilde niet naar het verzorgingstehuis, maar vanwege zijn gezondheid moest hij wel. Mijn vader zei altijd: ‘Ik wil niet naar het Ketrientje, dan rij je me maar het pielekeswater in’. Gelukkig ben ik nog heel vitaal, maar die hechte band met Fort-Zeekant voel ik ook. Hier ben ik opgegroeid, alles is vertrouwd en dit voelt als het eindstation.”

Bij de buren kan ik altijd terecht voor een praatje