Lian: ‘Het is hier soms net een camping, heerlijk!’

Lian noemt zichzelf met recht een echte Bergenaar. “Ik ben hier echt gelukkig. Dat komt ook door de wijk waarin ik woon; in Fort-Zeekant is de sfeer heel gemoedelijk. Met bijna alle buren ben ik goed bevriend geraakt sinds ik hier terugkeerde. We zitten vaak met z’n allen op een stoeltje buiten. Dat zag je vroeger al in ‘de Jordaan’. Heb je zin in een borrel? Dan kun je bij wijze van gewoon bij de buren binnen wandelen. Iedereen is hier heel begaan met elkaar.”

Zingen op straat

Zelf heeft ze een tweeling van 17 jaar oud, waarvan een met het downsyndroom: Giovanni. Ook voor hem is Fort-Zeekant de uitgelezen wijk om op te groeien.

In Fort-Zeekant kon mijn zoon zonder zorgen buiten spelen

Lian: “Als hij ergens anders was opgegroeid, had hij meer achterstand gehouden. Dat weet ik zeker. In Fort-Zeekant kan hij zonder zorgen buiten spelen, met tal van andere kinderen. Als ik even niet kan opletten, zijn er altijd wel buren die hem in de gaten houden. Inmiddels is Giovanni een echte legende in de wijk. Hij is dol op zingen. Dat doet hij regelmatig op straat. Ook bij de Nettorama. Toen hij nog klein was, heeft hij daar zijn iPad mee verdiend. Er kwam wel eens politie langs om te kijken. Maar zij vonden het zo mooi dat ze hem zijn gang hebben gelaten.”

Vruchtbare wijk

Opmerkelijk is dat Lian in de wijk niet de enige is met een tweeling. “Toen ik hier kwam wonen, ontdekte ik dat er in de wijk nog vijf verschillende tweelingen woonden.”

Lachend: “Ik dacht nog: wat een vruchtbare straat! Uiteindelijk is het vooral een groot feest gebleken voor al onze kinderen. We hebben zoveel leuke dingen meegemaakt. Bijvoorbeeld een sprookjesspeurtocht. We huurden pakken van Sneeuwwitje, Roodkapje, een heks en ga zo maar door. Verschillende ouders trokken dat aan en verspreidden zich in de wijk. Dat was voor de kinderen fantastisch. Maar het zit hem ook in hele kleine dingen: met z’n allen de tent op zetten op het veld, of gewoon lekker samen barbecueën. Soms zeg ik gekscherend: ‘Het is hier net een camping’.”

Lian weet één ding zeker: vertrekken uit Fort-Zeekant doet ze niet meer. “Onze kinderen worden natuurlijk ouder. Maar zij krijgen ook weer kinderen. Het begint nu allemaal weer van vooraf aan! Wij worden nu grootouders, maar doen nog altijd lekker mee. In Fort-Zeekant ben ik echt gelukkig.”

Het zit hem vaak in de kleine dingen die we samen doen